Tot haar allerlaatste adem bleef Vicky Cools vechten. De jonge vrouw van amper 30 jaar klampte zich vast aan elke dag die haar nog gegund werd, vastbesloten om zo lang mogelijk bij haar partner en hun tweejarige dochtertje te blijven. Maar ondanks haar enorme veerkracht en levenswil bleek de agressieve hersentumor uiteindelijk sterker. Haar overlijden liet een diepe leegte na bij haar familie, vrienden en iedereen die haar kende, maar tegelijk ook een overweldigende trots op de manier waarop zij haar strijd is aangegaan: moedig, open, zorgzaam en met een opvallend positieve kijk op het leven.

Vicky kreeg haar diagnose totaal onverwacht. Wat begon met vage hoofdpijnen en vermoeidheid, bleek na medische onderzoeken een kwaadaardige hersentumor te zijn. Het verdict kwam hard binnen, zowel bij haarzelf als bij haar omgeving. Toch weigerde ze zich te laten verlammen door angst. Ze bleef plannen maken, praten over de toekomst en zich vastklampen aan hoop, hoe klein die soms ook was. “We hoopten zo dat zij de uitzondering zou zijn,” klinkt het bij haar naasten. Elke behandeling, elke scan bracht opnieuw spanning, maar telkens weer ook dat kleine sprankje hoop.

Wie Vicky kende, wist dat stilzitten niets voor haar was. Ze was ondernemend, sociaal en altijd begaan met het welzijn van anderen. Zelfs tijdens haar ziekte bleef ze zich bekommeren om haar omgeving. Ze vroeg hoe het met anderen ging, stuurde berichtjes, maakte grapjes wanneer ze de kans kreeg. Ze wilde niet herinnerd worden als ‘die zieke vrouw’, maar als de Vicky die volop in het leven stond: rechtuit, eerlijk, warm en met een sterke mening. Een echte positivo die ook op moeilijke momenten bleef zeggen wat ze dacht.

De gedachte aan haar dochtertje was haar grootste drijfveer om te blijven vechten. Ze wilde haar zien opgroeien, haar eerste woordjes horen, haar eerste stapjes meemaken. Telkens wanneer de kracht haar dreigde te verlaten, putte ze nieuwe moed uit het moederschap. Haar partner week geen moment van haar zijde en samen probeerden ze elk klein moment te koesteren, hoe zwaar de omstandigheden ook waren.

Naarmate de ziekte vorderde, werd het steeds duidelijker dat de tijd begon te dringen. Toch bleef Vicky opmerkelijk helder en vastberaden. Een week voor haar overlijden nam ze samen met haar familie het draaiboek voor haar eigen begrafenis door. Het was een confronterend moment, maar ook eentje dat haar typeerde: ze wilde alles geregeld hebben, om haar nabestaanden zoveel mogelijk zorgen te besparen. Met een kalmte die iedereen versteld deed staan, sprak ze toen de onwaarschijnlijke woorden: “Nu ben ik klaar om te sterven.”

Die zin blijft nazinderen bij iedereen die haar kende. Niet omdat ze de dood verwelkomde, maar omdat ze de realiteit recht in de ogen keek, met een moed die amper te bevatten is. Haar afscheid was intiem, verdrietig en tegelijk gevuld met liefde. Er werd niet alleen gehuild, maar ook gelachen om de vele herinneringen aan haar spontaniteit, haar doorzettingsvermogen en haar scherpe tong wanneer dat nodig was.

Vandaag blijven haar partner, dochtertje, familie en vrienden verweesd achter. Het gemis is immens, maar de herinnering aan Vicky leeft voort in alles wat ze naliet: haar onbreekbare levenslust, haar zorg voor anderen en haar keiharde strijd tegen een ziekte die uiteindelijk niet te overwinnen viel. Ze was pas 30, maar heeft in die korte tijd een onuitwisbare indruk nagelaten. Haar verhaal is er een van liefde, moed, hoop en afscheid — veel te vroeg, maar nooit vergeten.