De correctionele rechtbank van Mechelen heeft een 63-jarige man uit Putte veroordeeld tot vier jaar cel met probatie-uitstel voor de zware verwaarlozing van zijn verlamde partner, die uiteindelijk aan de gevolgen daarvan overleed. De zaak zorgde de voorbije maanden voor diepe verontwaardiging, niet alleen bij de nabestaanden maar ook in de bredere gemeenschap, omdat de omstandigheden waarin het slachtoffer leefde—en stierf—schokkend en pijnlijk confronterend zijn.

Een partner die volledig afhankelijk was van zorg

De overleden vrouw, die lichamelijk volledig afhankelijk was van hulp van haar partner, leefde volgens het gerecht “in mensonwaardige omstandigheden”. Ze kon niet zelfstandig bewegen, niet zelf naar het toilet gaan, en was op alle vlakken aangewezen op de zorg en aandacht van haar levensgezel.

Uit het onderzoek bleek echter dat die zorg systematisch tekortschoten. De man ververste haar pampers niet op regelmatige basis, waardoor zij soms urenlang in haar eigen urine moest liggen. Dat leidde uiteindelijk tot een ernstige, gecompliceerde urineweginfectie die haar lichaam niet langer aankon.

Volgens het autopsieverslag was deze infectie rechtstreeks te wijten aan het gebrek aan hygiëne en langdurige blootstelling aan vocht en bacteriën—symptomen die normaal gezien vermijdbaar zijn met minimale zorg.

Schokkende camerabeelden

Tijdens het onderzoek werden ook camerabeelden uit de woning geanalyseerd. Die beelden, geïnstalleerd om de toestand van de vrouw te monitoren, toonden niet alleen perioden van verwaarlozing, maar ook momenten waarop de man zich agressief gedroeg tegenover zijn partner.

Hij schreeuwde tegen haar, duwde haar weg en negeerde haar smeekbeden om hulp. Volgens het parket ging het om een patroon van gedrag dat niet alleen zorgtekort aantoonde, maar ook duidelijk maakte dat er sprake was van psychische mishandeling.

Tijdens de vorige zitting haalde de rechter fel uit naar de verdachte:
“Zo behandel je zelfs geen dier.”

Deze uitspraak, die in de rechtszaal diepe indruk maakte, toonde hoe zwaar de feiten wogen voor de rechtbank.

De verdediging vroeg vrijspraak

Ondanks de ernst van de feiten streefde de verdediging naar een vrijspraak. Volgens hen was de man overweldigd door de zorglast en handelde hij niet uit kwaadwilligheid. Zijn advocaten argumenteerden dat hij zelf in een moeilijke mentale en fysieke toestand verkeerde en dat het overlijden het tragische gevolg was van omstandigheden die boven zijn kunnen uitstegen.

Die redenering kon de rechtbank echter niet overtuigen.

Oordeel van de rechtbank

De rechter oordeelde dat er geen twijfel kon bestaan over de verantwoordelijkheid van de man. De feiten werden volledig bewezen verklaard: zowel zware verwaarlozing, mishandeling als het niet tijdig inschakelen van medische hulp. Daarom werd een gevangenisstraf van vier jaar uitgesproken, maar met probatie-uitstel, op voorwaarde dat de man zich aan een reeks strikte voorwaarden houdt.

Deze voorwaarden omvatten onder meer:

• het volgen van een agressiebeheersingstraining,

• regelmatige contacten met een justitieassistent,

• en het permanente verbod om opnieuw in een zorgsituatie te terecht te komen waarin anderen afhankelijk van hem zouden zijn.

Indien de man deze voorwaarden niet naleeft, kan hij alsnog de volle vier jaar effectief worden opgesloten.

Schadevergoeding van 65.000 euro

De rechtbank kende daarnaast een totale schadevergoeding van 65.000 euro toe aan de nabestaanden: de dochter van de man en de twee dochters van het slachtoffer. Zij werden volgens de rechter niet alleen geconfronteerd met het plotselinge verlies van hun moeder, maar ook met de traumatiserende wetenschap dat haar laatste levensperiode gepaard ging met diepe pijn, vernedering en isolement.

Verontwaardiging en bredere discussie

De zaak heeft in België tot veel maatschappelijke discussie geleid over de kwetsbaarheid van afhankelijke ouderen en mensen met een beperking. Sociale organisaties benadrukken dat dit dossier nog maar eens aantoont dat zorgafhankelijkheid grote risico’s met zich meebrengt wanneer de mantelzorger zijn verantwoordelijkheid niet aankan of weigert hulp in te roepen.

Verschillende hulpinstanties wijzen erop dat situaties van verwaarlozing vaak onzichtbaar blijven tot het te laat is. De vrouw in Putte had weinig externe contacten, waardoor haar situatie nooit tijdig werd gesignaleerd door familie of professionals.

Reacties van de nabestaanden

De dochters van het slachtoffer reageerden opgelucht dat er eindelijk gerechtigheid is, al blijven ze met veel vragen zitten. Volgens hen had de man bewust hulp moeten zoeken toen de zorg voor hun moeder te zwaar werd, in plaats van haar in stilte te laten aftakelen.

“Onze moeder was geen last. Ze was een mens die liefde en respect verdiende,” zei één van hen na afloop van de zitting.

Een vonnis dat nazindert

Hoewel de man niet effectief naar de gevangenis moet, blijft het oordeel een krachtig signaal. De rechter benadrukte dat zorg is een verantwoordelijkheid, geen vrijblijvende taak, en dat nalatigheid – zeker wanneer die een leven kost – nooit zomaar kan worden weggezet als “overmacht”.

Het vonnis blijft in Putte en omstreken onderwerp van gesprek, en onderstreept nogmaals hoe schrijnend de gevolgen kunnen zijn wanneer iemand verwaarloosd wordt door degene die eigenlijk voor hen zou moeten zorgen.