Ranst — Het is vreemd hoe een gewone donderdagochtend kan eindigen als een datum die mensen nooit meer vergeten. 27 november 2025. De dag waarop Wim Peers, 52 jaar, vader, echtgenoot, ondernemer en dorpsmens in hart en nieren, plots verdween — niet door ziekte of ouderdom, maar door een explosie die niemand zag aankomen.

Op zijn terrein, tussen tractoren, metalen onderdelen en de aarde waar hij jaren lang zijn levenswerk vormde, ontplofte een oude brandstoftank. Een vuurzee volgde, een bulldozer vatte vlam en de rook was zichtbaar tot ver buiten Broechem. Maar voor Wim — de man die alles kon repareren — viel er niets meer te redden.

Een zaal vol stilte

Zaterdagochtend. Den Boomgaard, normaal gevuld met muziek, bijeenkomsten en dorpsgelach, ademde vandaag een andere toon: rouw, ongeloof, stilte.

Meer dan vijfhonderd mensen kwamen opdagen. Sommigen met bloemen. Sommigen met tranen. Velen met woorden die ze uiteindelijk niet konden uitspreken.

Wanneer de urne werd binnengebracht, bleef niemand onbewogen. Naast de urne stond een grote foto van Wim — lachend, ontspannen op zijn tractor — alsof hij elk moment kon zeggen:

“Kom, we beginnen eraan.”

Maar vandaag begon niets.

Vandaag eindigde iets.

Een leven geworteld in arbeid en eenvoud

Wim werd geboren in 1973 in Broechem, een plaats waar namen niet snel vergeten worden. Van kleins af werkte hij tussen landbouwmachines en tuinen. Later startte hij zijn eigen bedrijf — Wim Peers NV — een onderneming die niet enkel een bron van inkomsten was, maar een weerspiegeling van wie hij was: hardwerkend, betrouwbaar, nuchter.

Zijn vriend Sven beschreef het treffend:

“Zijn dag begon altijd om vijf uur. Eerst koffie — Peers-koffie — sterk, zoals hij zelf was. Soms praatten we. Soms zwegen we. Maar zelfs stilte was met hem voldoende.”

Woorden die sneden als waarheid

De meest ingrijpende momenten kwamen aan het einde van de dienst.

Zijn zoon Jens stond recht, zichtbaar breekbaar maar vastberaden.

Zijn stem trilde, maar brak nooit:

“Papa, je belde altijd. Vaak om niets, gewoon om te zeveren.

Maar nu… wie moet ik nu bellen?”

Het bleef even stil dat je zelfs ademhaling kon horen.

Daarna vervolgde hij — sterker:

“We laten jouw levenswerk niet vallen.

We gaan vechten. Net zoals jij altijd deed.”

Zijn vrouw Anja — door Wim liefkozend moeder muis genoemd — sprak de woorden die niemand anders kon uitspreken:

“Waarom jij? Donderdag was gewoon een dag. Tot die ene knal. En toen stopte de wereld.”

Ze vertelde over de reis naar Spanje waar Wim al weken enthousiast over sprak — iets kleins, maar nu oneindig groot.

Meer dan een afscheid

Het was geen gewone uitvaart.

Het was een samenleving die stilviel.

Een dorp dat zijn vaste punt verloor.

Een familie waarvan het hart plots een slag miste.

Aan het einde bleef alleen een zachte realiteit hangen:

Sommige mensen verdwijnen niet wanneer ze sterven — maar wanneer niemand meer over hen spreekt.

En Wim?

Hij zal nog lang genoemd worden.

In gesprekken langs velden.

Tussen tractoren.

Bij een tas sterke koffie om vijf uur ’s ochtends.

Want soms is een man geen naam in een krant —

maar een echo in een gemeenschap.