‌

Op weg naar zijn werk bij het elektronicabedrijf Barco reed de Heulenaar zoals elke dag met zijn fiets via het Bruyningpad. “Net voor je aan de brug over de E17 komt, zijn daar twee scherpe bochten, op hoop en al vijftig meter afstand. In de tweede bocht zag ik iets liggen waarvan ik dacht dat het een muts was. Veel aandacht sloeg ik er niet op. Maar net voor de brug lag op de grond een mountainbike, waarvan de verlichting brandde. Dat vond ik eigenaardig en dus stopte ik. Een fietsster die uit de andere richting kwam, stopte ook. We vonden het allebei bizar: die achtergelaten fiets, vlak bij de brug.”

Silhouet

Twee andere fietsers stopten ook. Eén van hen, een vrouw, zei dat ze iemand had horen roepen, in de struiken. Dat deed de alarmbellen afgaan. ‘Een ongeval’, dachten we, en dus gingen we op zoek naar het slachtoffer. Maar het was pikdonker. De zaklampen van onze smartphone hielpen een beetje maar we zagen niks. Tot we plots een silhouet ontwaarden, van iemand die neerlag. Het volgende ogenblik zagen we twee ogen priemen in onze richting. We schrokken, toen we merkten dat het silhouet bovenop iemand anders lag, met z’n broek naar beneden.”

Philippe en de andere mannelijke fietser lieten zich onmiddellijk naar beneden glijden, tot op een paar meter van het silhouet. “Een zwarte man was het, die intussen was rechtgestaan. We stonden een ogenblik op anderhalve meter van elkaar. Hij trok snel z’n broek op, draaide zich om en ging op de vlucht. We zijn ‘m niet gevolgd, in het pikdonker. Onze eerste zorg was het slachtoffer. Die dame was verdwaasd en reageerde vreemd. We vroegen haar of die kerel gedaan had wat we vermoedden dat hij aan het doen was. “Ja”, klonk het stilletjes.”

Mocht ik niet gestopt zijn en later hebben gelezen over een verkrachting met dodelijke afloop op die plek, ik zou het me nooit vergeven hebben

Philippe Evenepoel

Ziekenwagen

De twee mannen loodsten het slachtoffer naar boven, tot op het Bruyningpad. Daar ontfermden de vrouwelijke fietsers zich over haar. “Intussen was ook de politie verwittigd en kwam de ziekenwagen”, vertelt Philippe. “Er stopten ook andere fietsers, om te zien of ze hulp konden bieden. Toen we vertelden wat er gebeurd was, zei één van hen dat hij verderop, richting Marke, een zwarte man had gezien waarvan hij vermoedde dat het wel eens de dader kon zijn. De politie ging er onmiddellijk achteraan.”

Verborgen in de struiken

De verdachte werd eerst niet aangetroffen maar even later kwam hij plots van tussen de struiken gekropen, waar hij zich had verborgen. In de buurt van de Bruyningstraat werd hij bij de lurven gevat. Het slachtoffer werd intussen naar het ziekenhuis gebracht. “Ik ken die dame”, zegt Philippe Evenepoel. “Veel van de fietsers en wandelaars die ’s morgens naar het werk gaan via het Bruyningpad kennen mekaar. Allez, toch van zien. We kruisen elkaar en zeggen dag. Zonder dat je elkaars naam kent, schept dat na al die jaren toch een beetje een band.”

Het slachtoffer gaat volgens Philippe elke dag te voet naar haar werk. “Ik vroeg haar of ze misschien uitzonderlijk met de fiets was, maar dat bleek niet het geval. Ze antwoordde dat de dader haar had ingehaald, wat verderop gestopt was en teruggekeerd. Vreselijk. Achteraf heb ik een verklaring afgelegd bij de politie. En na de middag kreeg ik een telefoontje van het kabinet van de onderzoeksrechter met de vraag of ik nog eens kon terugkeren naar de plaats delict, om uit de doeken te doen wat we hadden meegemaakt. Dat was best wel confronterend.”

Goeie whisky

Woensdagavond, toen het wat rustiger was, drong het verhaal bij Philippe pas echt goed door. “Ik heb me neergezet en een goeie whisky gedronken”, zegt hij. “Noem ons echter geen helden, zoals de politie zei. We hebben onze burgerplicht gedaan, meer niet. Mocht ik niet gestopt zijn en bijvoorbeeld ’s avonds of de morgen nadien hebben gelezen over een verkrachting met dodelijke afloop op die plek, ik zou het me nooit vergeven hebben. Dat we met vier zijn tussengekomen, geeft me voldoening. Meer is niet nodig. Ik hoop alleen dat die mevrouw de beste zorgen krijgt, goed opgevangen wordt en op termijn leert omgaan met het trauma dat ze ongetwijfeld heeft opgelopen. Onze gedachten zijn bij haar”, besluit hij.