Buitenvervolgstelling gevraagd voor personeel dat baby Eugène behandelde: ouders blijven achter met leegte en vragen

“Hij werd grauw, zijn alarm bleef maar afgaan, maar ze zeiden dat we het moesten negeren.” De woorden van Eline Michiels (33) snijden door merg en been. Samen met haar partner Steve De Backer (36) verloor ze drieënhalf jaar geleden haar zoontje Eugène, amper zeven weken oud, na een korte maar fatale strijd tegen meningokokken. Vandaag, jaren later, staan ze nog steeds met lege handen. Hun klacht tegen de artsen en verpleegkundigen van het ziekenhuis in Aalst is behandeld door de raadkamer, die vrijdag de buitenvervolgstelling besprak. Voor de ouders voelt dit niet als gerechtigheid, maar als een nieuw hoofdstuk van gemis en onbegrip.

Het begin van een nachtmerrie

Op een winterdag brachten Eline en Steve hun pasgeboren zoon binnen in het ziekenhuis van Aalst. Eugène vertoonde tekenen van onrust: hoge koorts, een grauwe teint en signalen die volgens de ouders onmiddellijk verontrustend waren. “We zijn met een maxi-cosi vol hoop binnengekomen,” vertelt Steve. “We dachten dat ons zoontje in goede handen was.”

Maar die hoop sloeg al snel om in wantrouwen en uiteindelijk in wanhoop. Terwijl Eugène aangesloten lag op monitors, ging zijn alarm meermaals af. Het piepende geluid dat normaal een verpleegkundige of arts onmiddellijk in actie brengt, werd volgens de ouders genegeerd. “Ze zeiden letterlijk: ‘Maak je geen zorgen, die apparaten slaan wel vaker vals alarm’,” herinnert Eline zich. “Maar ons moeder- en vadergevoel zei iets anders. We zagen hem achteruitgaan.”

De fatale diagnose

Wat aanvankelijk werd afgedaan als een virale infectie, bleek in werkelijkheid een agressieve bacteriële besmetting met meningokokken. Deze bacterie kan zich razendsnel verspreiden in het lichaam en ernstige bloedvergiftiging of hersenvliesontsteking veroorzaken. Bij baby’s is de ziekte bijzonder gevaarlijk en telt elke minuut.

“Ze zeiden dat het wel zou beteren, maar hij werd grauw, slap, en zijn alarm bleef loeien,” zegt Steve. “We voelden ons machteloos. Enkele uren later was het te laat.”

Eugène overleed in de armen van zijn ouders. Voor Eline en Steve bleef er enkel een lege maxi-cosi over. “We zijn met hem binnengekomen en met een leeg stoeltje terug naar huis gegaan,” zegt Eline met tranen in de ogen. “Zonder een woord van medeleven, zonder erkenning. Alleen stilte en leegte.”

De juridische strijd

In de nasleep van het drama besloten de ouders klacht neer te leggen tegen het ziekenhuispersoneel. Hun stelling: artsen en verpleegkundigen hebben signalen genegeerd en onvoldoende snel gehandeld, waardoor de kansen van hun zoon om te overleven ernstig verkleind werden.

Na drieënhalf jaar stilte en onderzoek kwam de zaak vrijdag eindelijk voor de raadkamer. Daar werd de vraag tot buitenvervolgstelling besproken, wat betekent dat de betrokken artsen en verpleegkundigen niet langer strafrechtelijk vervolgd zouden worden.

Voor de ouders voelt dat als een klap in het gezicht. “Wij willen geen wraak,” benadrukt Steve. “Wij willen erkenning. We willen dat men toegeeft dat fouten zijn gemaakt en dat Eugène misschien nog had kunnen leven.”

Een wrang gevoel

De ouders blijven achter met een mix van verdriet en boosheid. Ze zeggen nooit excuses of zelfs maar een simpel woord van medeleven te hebben ontvangen van het ziekenhuispersoneel. “Dat doet bijna nog meer pijn dan zijn dood,” legt Eline uit. “Fouten maken kan gebeuren, maar het negeren van alarmsignalen en daarna zwijgen tegenover de ouders… dat is onmenselijk.”

Volgens hun advocaat zijn er ernstige aanwijzingen dat het ziekenhuis nalatig heeft gehandeld. “De protocollen werden niet nauwgezet gevolgd, en de communicatie met de ouders was ondermaats,” stelt hij. “Het verzoek tot buitenvervolgstelling voelt voor mijn cliënten als een ontkenning van hun leed.”

De pijn van niet-erkend verdriet

Het verlies van een kind is voor elke ouder een ondraaglijk trauma. Maar voor Eline en Steve komt daar nog een extra dimensie bij: het gevoel dat hun zorgen destijds niet ernstig genomen zijn en dat er achteraf geen ruimte was voor erkenning.

“Wij zullen altijd met vragen blijven zitten,” zegt Steve. “Had hij gered kunnen worden als men sneller had ingegrepen? Hadden we vandaag een gezonde peuter in huis kunnen hebben? Niemand kan ons dat antwoord nog geven.”

Het ziekenhuis zwijgt

Het ziekenhuis van Aalst heeft zich tot dusver terughoudend opgesteld. Er werd verwezen naar de lopende juridische procedure, waardoor men geen inhoudelijke commentaar wil geven. Voor de ouders voelt dat als een muur waar ze telkens opnieuw tegenaan botsen. “We vragen geen miljoenen, we vragen gewoon eerlijkheid,” zegt Eline.

Meningokokken: een sluipende dreiging

Het verhaal van Eugène legt ook de meedogenloze aard van meningokokken bloot. De bacterie kan binnen enkele uren fataal zijn, zeker bij jonge kinderen en baby’s. Vaccinatieprogramma’s hebben het risico in België sterk teruggedrongen, maar sporadische gevallen blijven voorkomen. “Het is een race tegen de klok,” zegt kinderarts Marc Van Dam. “Hoe sneller de behandeling start, hoe groter de overlevingskansen.”

Hoop op verandering

Ondanks hun verdriet hopen Eline en Steve dat het verhaal van hun zoon kan bijdragen tot verandering. “Als dit ertoe leidt dat ziekenhuizen alerter worden en beter luisteren naar ouders, dan heeft zijn korte leventje misschien toch nog een blijvende betekenis,” zegt Steve.

Ze blijven zich inzetten om bewustzijn rond meningokokken te vergroten en roepen op tot meer empathie in de zorgsector. “We weten dat ons kind niet terugkomt,” besluit Eline. “Maar erkenning kan ons helpen om dit verlies een plaats te geven.”

Conclusie

Drieënhalf jaar na de dood van hun zoontje Eugène blijven Eline Michiels en Steve De Backer gevangen in verdriet, vragen en frustratie. De mogelijke buitenvervolgstelling van het ziekenhuispersoneel voelt voor hen als een gemiste kans op gerechtigheid.

Hun verhaal is er één van rauw verlies, maar ook van een diepe roep naar erkenning. Want achter de juridische procedures en medische dossiers schuilt het stille verdriet van twee ouders die met lege armen naar huis gingen — en sindsdien enkel hopen dat de dood van hun zoon niet tevergeefs was.