Waar je vroeger nog sprak over Rotterdam als een stad met een rauw randje maar ook een zekere charme, hoor je tegenwoordig steeds vaker een ander verhaal. De oude “leuke vibe” lijkt verdwenen. Wat overblijft, voelt soms meer als een vat buskruit dat ieder moment kan ontploffen. Het gaat niet meer alleen om kleine opstootjes of typische stadsproblemen, maar om een opeenstapeling van incidenten die dag in, dag uit de headlines halen.

Steekpartijen, schietpartijen, plofkraken, maar ook explosies in woonwijken zorgen voor een gevoel van voortdurende onveiligheid. Voeg daar de straatraces in de nachtelijke uren aan toe, het toenemende aantal daklozen dat op bankjes en in portieken slaapt, en de rattenplaag die steeds vaker letterlijk zichtbaar is in het straatbeeld. En alsof dat nog niet genoeg is, zie je tegenwoordig ook drugsgebruik in het volle daglicht: gebruikers die gewoon in een supermarkt of bij een bushalte een plofje crack roken, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Het is dan ook niet gek dat politie en handhavers in Rotterdam steeds harder optreden. Zij krijgen immers dagelijks te maken met de realiteit van een stad die verhardt. Waar vroeger nog voorzichtig werd onderhandeld of iemand ruimte kreeg om “af te koelen”, kiezen agenten nu sneller voor ingrijpen. Niet alleen om hun eigen veiligheid te garanderen, maar ook om te voorkomen dat een situatie uit de hand loopt.

Een aanhouding met drie man klinkt misschien overdreven, maar voor de politie is het simpelweg een kwestie van risico’s beperken. Eén agent die alleen optreedt, kan het onderspit delven tegen iemand die zich hevig verzet. Door meteen met meerdere collega’s tegelijk op te treden, is de kans groter dat het snel en zonder al te veel schade kan worden afgerond. En ja, dat ziet er voor omstanders vaak harder uit dan het misschien is bedoeld, maar het weerspiegelt wel de realiteit op straat.

Tegelijkertijd valt op dat de politie en handhavers niet alleen strenger worden, maar soms ook bijna karikaturaal lijken in hun optreden. Eén handhaver die ooit bekendstond als origamimeester, vouwt nu niet langer papieren vogels maar “vouwt” mensen dubbel tijdens een aanhouding. Het klinkt bijna als satire, maar het onderstreept de bizarre omslag: waar je ooit creatieve hobby’s had, is er nu vooral de noodzaak om je fysieke kracht in te zetten in een stad die steeds grimmiger aanvoelt.

De vraag die boven Rotterdam hangt, is of deze harde lijn ook echt werkt. Sommigen vinden dat streng optreden noodzakelijk is: een duidelijke boodschap dat grensoverschrijdend gedrag niet langer wordt getolereerd. Anderen vrezen dat het de kloof tussen burgers en politie juist verder vergroot. Feit blijft dat de stad steeds vaker het toneel is van incidenten die het imago van een bruisende wereldstad overschaduwen.

Rotterdam staat op een kruispunt. Blijft het de dynamische havenstad met kansen en mogelijkheden, of verandert het definitief in een plek waar spanning, geweld en overlast de boventoon voeren? Eén ding is duidelijk: de lontjes worden korter, en de lont in het vat lijkt steeds sneller te branden.