Wat begon als een gewone zaterdagavond voor twee hartsvriendinnen eindigde in een tragedie die Den Haag en ver daarbuiten in diepe rouw heeft gestort. De familie van Mara (21) en Doris (20) spreekt van een “onvoorstelbaar verlies” nadat de twee jonge vrouwen omkwamen bij een zware crash in de Haagse wijk Loosduinen. De politie onderzoekt nog altijd de toedracht van het ongeluk, maar één ding staat voor iedereen vast: twee veelbelovende levens zijn veel te vroeg geëindigd.

Een nacht die nooit zo had mogen aflopen

Volgens de eerste bevindingen ging het om een harde klap tegen een boom aan de Ockenburghstraat, een weg die bekendstaat om zijn bochten, donkere stukken en wisselende verkeersdrukte. Hulpdiensten arriveerden binnen minuten. Wat zij aantroffen, wordt door betrokken hulpverleners omschreven als “indringend” en “aangrijpend”. Ondanks alle inspanningen kon voor beide vrouwen geen hulp meer baten.

Voor toevallige voorbijgangers die de ravage zagen, voelde alles onwerkelijk. Sommigen bleven staan, anderen huilden zacht terwijl ze elkaar vasthielden. “Je beseft dat daar ouders zijn die nog geen idee hebben wat er is gebeurd,” zei een buurtbewoner. “Dat besef grijpt je naar de keel.”

Twee vriendinnen, één onafscheidelijke band

Wie de twee kende, sprak over Mara en Doris alsof ze elkaars verlengstuk waren. Ze leerden elkaar kennen op de middelbare school en werden al snel onafscheidelijk. Hun vrienden omschrijven hen als “lichtpuntjes”, twee jonge vrouwen die anderen altijd een gevoel van warmte en vrolijkheid gaven door simpelweg binnen te komen.

Mara, een creatieve ziel met een passie voor fotografie, was bezig met een portfolio voor een kunstopleiding. Doris, die werkte in een café aan de rand van de stad, spaarde voor een reis die ze later met Mara wilde maken — backpacken door Europa. “Ze hadden plannen, zoveel plannen,” vertelt een vriendin met gebroken stem.

Ze waren samen opgegroeid, samen volwassen geworden, en het is die onafscheidelijke verbondenheid die het verlies alleen maar pijnlijker maakt.

Een telefoontje dat geen ouder wil krijgen

Rond twee uur ’s nachts werden hun families gebeld. Het telefoontje dat iedere ouder vreest. Wat volgde was chaos, ongeloof, en daarna een stilte die zwaarder voelde dan woorden kunnen beschrijven. De ouders van beide meisjes hebben een gezamenlijke verklaring afgelegd, waarin ze schrijven “intens verdrietig” te zijn en vragen om rust en respect in deze moeilijke periode.

De families lieten ook weten dat ze diep geraakt zijn door de steun van vrienden, buurtbewoners en onbekenden. Kaarsen, bloemen en kaartjes liggen inmiddels op de plek van het ongeluk. Een simpele, maar krachtige getuigenis van het medeleven dat vanuit de hele stad binnenstroomt.

Gemeenschap in rouw: ‘Het voelt alsof iedereen iemand heeft verloren’

In Den Haag heerst een sfeer van verslagenheid. Voor jongeren uit de omgeving voelt het alsof ze twee van hun eigen hebben verloren. Op sociale media delen vrienden foto’s, video’s en herinneringen. Een vriendin schrijft: “We zouden samen ouder worden, niet zo eindigen. Ik hoop dat jullie nu samen ergens boven zitten, lachend zoals altijd.”

Bij het café waar Doris werkte, branden kaarsen bij de ingang. Collega’s staan elkaar bij, sommigen huilend, anderen zwijgend. “Ze bracht altijd leven mee,” zegt de eigenaar. “Het is moeilijk voor te stellen dat dit echt is.”

Ook op de school waar Mara ooit les had, hangt een droevige sfeer. Docenten herinneren haar als een stille kracht, een meisje dat altijd anderen hielp zonder daarom gevraagd te worden.

Onderzoek naar de crash: nog veel vragen onbeantwoord

De politie probeert ondertussen duidelijkheid te krijgen over wat zich precies heeft afgespeeld in de minuten vóór het fatale moment. Heeft snelheid een rol gespeeld? Was er sprake van vermoeidheid of een uitwijkmanoeuvre? Was er iets met het wegdek? Tot nu toe wil de politie geen conclusies trekken.

Wel bevestigen bronnen dat de impact zeer groot moet zijn geweest. Forensisch onderzoek op de locatie gaat door, en de politie roept getuigen en mensen met dashcambeelden op zich te melden. Alles om de families antwoorden te kunnen geven.

Een leegte die niet op te vullen is

In de huizen van de families blijft het vandaag opvallend stil. Geen voetstappen op de trap, geen stem die zegt “Ik ben thuis”. Alleen stilte. En die weegt zwaar.

“Het voelt alsof de tijd heeft stilgestaan,” zegt een tante van één van de meisjes. “Je verwacht elk moment dat ze binnenkomen, dat dit allemaal een vergissing blijkt. Maar dat moment komt niet.”

Ook voor vrienden breekt een periode van rouw aan. De leegte in hun groep is tastbaar. “We weten niet hoe we verder moeten,” vertelt een vriend. “We proberen elkaar vast te houden, net zoals zij altijd deden.”

Een stad die de meisjes niet snel zal vergeten

Wat er de komende dagen ook bekend wordt, wat het onderzoek ook uitwijst — de realiteit is dat twee jonge levens abrupt zijn geëindigd. Den Haag rouwt, en zal nog lang blijven rouwen. Niet om namen in een krant, maar om twee meiden die geliefd waren, ambitieus, warm, en vol plannen.

Mara en Doris laten een leegte achter die niet te vullen is, maar ook herinneringen die nooit zullen vervagen. In de kaarsjes die langs de weg branden, in de foto’s die gedeeld worden, in de woorden van vrienden en familie — overal leeft hun licht een beetje voort.

En misschien is dat, in alle duisternis, het enige wat nog overblijft.