Het Zwarte Woud-mysterie: de verdwenen lerares en de zaklamp die bleef branden

Het Zwarte Woud staat bekend om zijn schoonheid en mystiek. Dichte bossen, eeuwenoude bomen en mist die als een sluier tussen de stammen hangt, maken het gebied zowel betoverend als onheilspellend. Voor toeristen is het een paradijs, voor wandelaars een toevluchtsoord. Maar sinds de plotselinge verdwijning van de 31-jarige basisschoollerares Miriam Krause is het bos voor veel inwoners van de regio een symbool geworden van angstige onzekerheid.

Een ochtendrun zonder terugkeer

Op een vroege vrijdagochtend verliet Miriam rond 6.30 uur haar woning in het plaatsje Dornstetten, aan de rand van het Zwarte Woud. Ze was een ervaren jogger en liep regelmatig hetzelfde parcours: een smal pad dat steeds dieper het heuvelachtige bos in leidt, waar het licht snel verdwijnt tussen de bomen. Voor vertrek stuurde ze haar huisgenoot een kort bericht dat ze “binnen een uur terug zou zijn”.

Dat moment kwam nooit.

Toen Miriam later die ochtend niet op haar werk verscheen, sloeg de ongerustheid toe. De school nam contact op met de huisgenoot, die vervolgens de politie inschakelde. Wat begon als een vermissingsmelding groeide al snel uit tot een van de meest raadselachtige zaken die de regio in jaren heeft gekend.

Een verontrustende vondst in het bos

Nog diezelfde dag troffen zoekteams diep in het bos een object aan dat meteen vragen opriep: een zaklamp, nog steeds ingeschakeld. Naast de lamp lag een donkerblauwe stoffen zakdoek die onmiskenbaar van Miriam was. Opvallend was dat de zaklamp bleef branden, terwijl de batterij volgens experts allang leeg had moeten zijn.

In de zachte bosgrond vonden speurders duidelijke hardloopafdrukken die overeenkwamen met Miriams schoenen en loopritme. Alles wees erop dat zij hier was geweest. Maar de sporen liepen slechts één kant op: steeds verder het bos in. Er waren geen voetstappen die terug richting het dorp leidden.

De honden en de oude boom

Speurhonden werden meerdere keren ingezet, maar telkens leidde hun spoor naar exact dezelfde plek: een enorme, eeuwenoude boom die boven de rest van het bos uittorent. Onder de lokale bevolking staat hij bekend als “De Oude”. Precies daar hield elke geur abrupt op.

De honden reageerden opvallend: ze stopten, jankten of weigerden verder te zoeken. Voor ervaren begeleiders was dit hoogst ongebruikelijk. Het was alsof het spoor simpelweg ophield te bestaan. Hoe kan iemand midden in een bos verdwijnen zonder enig vervolgspoor?

Tegenstrijdige getuigenissen

In de dagen die volgden meldden zich verschillende getuigen, maar hun verklaringen maakten het mysterie alleen maar groter. Een oudere vrouw zei kort na zonsopgang een vrouw in sportkleding te hebben gezien die ongewoon snel richting het bos liep. Een wandelaar beweerde later die ochtend geschreeuw te hebben gehoord, “niet helemaal menselijk”, zo omschreef hij het. Weer een ander sprak over flikkerende lichten tussen de bomen, alsof iemand zich met een lichtbron door het bos bewoog, op een moment dat Miriam al als vermist gold.

Geen van deze verklaringen kon worden bevestigd, maar samen zorgden ze voor groeiende onrust in het dorp.

Theorieën tussen realiteit en mysterie

Met elke dag zonder antwoord namen de speculaties toe. Sommigen denken aan een noodlottig ongeluk: een val, een verwonding of desoriëntatie. Toch blijft het ontbreken van verdere sporen problematisch. Anderen sluiten een ontmoeting met een onbekende niet uit, iemand die Miriam mogelijk van het pad heeft gelokt.

Er zijn ook meer rationele verklaringen geopperd, zoals natuurlijke holtes, oude putten of instortingen in het bosrijke gebied. Maar geen daarvan verklaart waarom de speurhonden precies bij die ene boom stopten.

Ondertussen fluisteren bewoners over oude sagen uit het Zwarte Woud: verhalen over dwaallichten, schaduwen tussen de bomen en wandelaars die nooit terugkeerden. Voor de politie is dit bijgeloof, maar de sfeer in het dorp is duidelijk veranderd. Veel mensen mijden het bos, vooral na zonsondergang.

Een zoektocht zonder einde

Na dagen van intensief zoeken werd de grootschalige actie officieel stopgezet. Toch blijven kleinere teams het gebied onderzoeken. De boom waar alle sporen eindigden, is meerdere keren doorzocht, zonder resultaat. De zaklamp is voor technisch onderzoek naar een laboratorium gestuurd, in de hoop dat deze aanwijzingen oplevert over de vreemde omstandigheden.

Maar het belangrijkste bewijs ontbreekt nog altijd: Miriam zelf.

Tussen hoop en angst

In Dornstetten branden kaarsen aan de rand van het bos. Posters met Miriams foto hangen in winkels en op lantaarnpalen. De gemeenschap leeft mee, gevangen tussen hoop en vrees. Tot op de dag van vandaag blijft één vraag onbeantwoord:

Hoe kan een jonge vrouw midden in het Zwarte Woud verdwijnen, zonder ook maar één spoor dat haar weer naar buiten leidde?