“Ik was helemaal van de kaart”, zei W. vandaag. “Ik had het idee dat ze overleden was, maar kon dat niet vaststellen. Ze voelde koud aan, dus ik legde haar terug in het bad en dekte haar toe met handdoeken. Mijn telefoon kon ik niet vinden. Daarom ging ik op zoek naar hulp en ging ik naar het huis van een vriend, maar trof in plaats van die vriend mijn eigen broer. Ik was in paniek en zei vooral dat het niet goed was en dat ik hulp nodig had.” Zijn broer zou geweigerd hebben om hem te helpen. “Hij had al genoeg aan zijn eigen problemen. ‘Ze moet maar weg’, zou hij gezegd hebben

Het plan om Sara’s lichaam met een boot naar het IJ te brengen, zou niet van Bas W. zijn geweest. Zijn broer zou hem hebben ingefluisterd naar de moskee aan de Kostverlorenvaart te rijden. Dan zou hij daar met een boot heen komen. Daar aangekomen legde hij het lichaam op de boot en stapte zelf ook aan boord. Terwijl zijn broer naar een nabijgelegen café vertrok, voer W. richting het IJ, de plek waar hij Sara haar lichaam in bouwzeil dumpte “Wat dacht u toen?”, vroeg de rechtbank. “Dat weet ik niet meer. Het voelde als een eeuwigheid. Het enige wat ik me herinner, is dat ik dacht: het is nu of nooit.”

Striem en gebroken tongbeen

Opvarenden vonden haar lichaam waarna de politie al snel concludeerde dat er sprake was van een misdrijf. Uit onderzoek bleek dat Sara ernstig letsel had. Rond haar hals zat een duidelijke striem en in de halsspieren zaten forse bloeduitstortingen. Ook haar tongbeen, een bot in de hals, was gebroken – letsel dat ze volgens deskundigen niet kan hebben overleefd. Daarnaast had ze drie gebroken ribben, bloeduitstortingen in de onderbuik en liezen. Ook op haar neus, mond en borsten werden eveneens sporen van geweld gevonden. Deskundigen concludeerden dat Sara is overleden door kracht op de hals, waarschijnlijk veroorzaakt door een band of door verwurging. De ribbreuken zouden al zijn ontstaan voor het fatale letsel aan de hals. W. zou naar eigen zeggen niet hebben doorgehad dat de seks dusdanig heftig was dat hij het letsel heeft aangebracht, maar dat betekent volgens hem niet dat hij daar niet verantwoordelijk voor is.

“Het maakt me niet zoveel uit of jullie me wel of niet geloven. Maar wat ik wel hoop, is dat haar moeder en vader mij ooit geloven en dat ik mezelf geloof. Ik moet hier namelijk ook de rest van mijn leven mee verder. Ik wilde hun dochter geen pijn doen en het spijt me heel erg wat daar gebeurd is. Het doet mij ook zeer en het achtervolgt mij elke dag. Kon ik de tijd maar terugdraaien, kon ik het maar goedmaken.  

Een groep nabestaanden, onder wie de ouders van Sara, waren overgekomen vanuit Italië om de zitting bij te wonen. Zij maakten gebruik van hun spreekrecht: “Je hoort je eigen kind niet te begraven, laat staan dat iemand haar leven afpakt en haar als vuilnis in het kanaal dumpt.” Aan Bas W. richtten ze zich rechtstreeks: “Als je werkelijk spijt hebt, vertel ons dan wat er echt is gebeurd. Ik wil weten waarom mijn dochter op zo’n vreselijke manier van ons is afgenomen.” Maar de antwoorden waar de familie zo vurig op wacht kon hij niet geven. 

Anker

De rechtbank vroeg W. nog of hij had beseft dat Sara’s lichaam weer boven zou kunnen drijven. “Daarna dacht ik eigenlijk niet zoveel meer”, zei hij. Volgens een getuige, een medewerker van een café, zou zijn broer bij terugkomst tegen Bas W. hebben geroepen: “Waarom heb je dat anker niet gebruikt? Nu komt het weer bovendrijven en heb je echt een probleem.” Twee dagen na het dumpen van het lichaam keerde W. terug naar dezelfde woning. Daar ging hij opnieuw in bad en maakte zelfs filmpjes terwijl hij seks met zichzelf had. Hij beschreef het vandaag als een “ontlading”. “Ik was weer onder invloed en had lust”, verklaarde hij.

Morgen gaat de zaak verder, dan komt het Openbaar Ministerie met een strafeis en zal de advocaat van Bas W., Nancy Dekens pleiten. De rechtbank doet 30 oktober uitspraak.