Bavel, 6 oktober 2025 —
“Al redden we maar één iemand,” zei Milou zacht, enkele dagen voordat ze overleed. Het waren woorden die haar ouders zich keer op keer herinneren — niet als afscheid, maar als een belofte. Milou uit Bavel, pas 23 jaar oud, kampte jarenlang met zware psychische problemen. Ze wilde dat haar verhaal, haar pijn, en haar zoektocht naar begrip niet voor niets waren.

Vandaag, ruim een jaar na haar overlijden, komt die wens uit. De documentaire Milou’s strijd gaat door is verschenen — een aangrijpend en hoopvol portret van een jonge vrouw die, zelfs in haar donkerste momenten, anderen wilde helpen.

Een leven vol licht en schaduw

Wie Milou kende, spreekt over een meisje met een warme glimlach, een creatieve geest, en een hart dat altijd klaarstond voor anderen. Ze studeerde social work aan de Hogeschool Avans, met het doel ooit jongeren te begeleiden die met mentale problemen worstelden.
Maar achter die glimlach ging een strijd schuil die ze vaak moeilijk onder woorden kon brengen.

“Ze voelde zich vaak onbegrepen,” vertelt haar moeder, Monique. “Niet alleen door de buitenwereld, maar soms ook door hulpverleners. Milou was slim, gevoelig, en dacht diep na over alles. Ze wilde geholpen worden, maar ook begrepen worden.”

De eerste signalen kwamen al op jonge leeftijd: angstaanvallen, periodes van depressie, gevoelens van leegte. Toch bleef Milou lange tijd vechten — voor haar studie, haar vrienden, haar toekomst. Ze schreef gedichten, maakte muziek, en sprak open over haar gevoelens op sociale media, waar ze een kleine maar trouwe groep volgers inspireerde.

De onzichtbare pijn van jongeren

Volgens cijfers van het Trimbos-instituut kampt één op de vier jongeren in Nederland met psychische klachten. Toch heerst er nog altijd een taboe op het onderwerp — iets wat Milou maar al te goed aanvoelde.

“Ze zei vaak: ‘Iedereen praat over lichamelijke ziektes, maar niet over wat er in je hoofd gebeurt,’” zegt haar vriend Lars. “Ze wilde dat veranderen. Niet om aandacht te krijgen, maar om het gesprek te openen.”

Milou besloot haar verhaal te delen in korte video’s, die ze “stukjes van haar hoofd” noemde. Daarin sprak ze eerlijk over haar therapie, haar twijfels, en de hoop die ze ondanks alles bleef voelen.
“Als iemand dit ziet en denkt: ik ben niet alleen, dan is het het waard,” zei ze in een van die filmpjes — woorden die nu pijnlijk actueel zijn.

De laatste dagen

In de weken voor haar overlijden leek Milou rustiger. Ze sprak over de toekomst, over vrijwilligerswerk, over het idee om ooit een boek te schrijven. Maar achter die schijnbare rust ging een diep verdriet schuil dat zelfs haar naasten niet volledig konden peilen.

Op een koude februaridag in 2024 koos Milou ervoor om haar strijd te beëindigen. Ze liet een brief achter — geen afscheidsbrief, maar een boodschap. “Praat over wat pijn doet,” schreef ze. “Praat, ook als het moeilijk is. Al redden we maar één iemand.”

Die zin werd later de titel van de documentaire over haar leven.

De documentaire: hoop na de storm

Milou’s strijd gaat door, geregisseerd door documentairemaker Lotte van der Meer, is geen traditionele biografie. Het is een collage van herinneringen, beelden, gesprekken en dagboekfragmenten die samen het verhaal vertellen van een jonge vrouw die betekenis wilde geven aan haar worsteling.

“Het idee kwam van Milou’s ouders,” zegt Van der Meer. “Ze wilden dat mensen niet alleen zouden horen dát ze er niet meer is, maar ook waarom ze voelde zoals ze voelde — en wat we daarvan kunnen leren.”

De documentaire volgt niet alleen Milou’s leven, maar ook de impact die haar dood had op haar omgeving. We zien haar ouders die, ondanks hun verdriet, kracht putten uit haar missie. We horen haar vrienden, die openlijk praten over rouw, schuldgevoel en hoop. En we zien jongeren die dankzij Milou hulp hebben gezocht.

Een van hen is de 19-jarige Iris uit Tilburg. “Ik zag haar filmpjes op TikTok,” vertelt ze in de film. “Toen ik zelf dacht dat ik niet meer verder kon, hoorde ik haar zeggen: ‘Je bent niet alleen.’ Dat heeft me gered.”

Een stem die blijft spreken

Sinds de aankondiging van de documentaire is de belangstelling overweldigend. Binnen 48 uur na de première in Breda was de zaal volledig uitverkocht. Online stromen reacties binnen van ouders, jongeren, leraren en hulpverleners.

“Milou heeft postuum bereikt wat ze altijd wilde: erkenning voor mentale pijn,” zegt haar vader, Peter. “Als haar verhaal ertoe leidt dat iemand hulp zoekt — dan leeft ze voort.”

De opbrengst van de film gaat naar een nieuw opgerichte stichting, Milou’s Licht, die zich inzet voor jongeren met mentale problemen. De organisatie wil scholen voorzien van educatief materiaal, en gratis gespreksavonden organiseren met ervaringsdeskundigen.

“Milou wilde dat niemand meer hoefde te zwijgen,” zegt Monique. “Dus wij blijven praten. Voor haar, en voor iedereen die zich ooit verloren voelt.”

Een boodschap aan Nederland

In de slotminuten van Milou’s strijd gaat door horen we Milou zelf nog één keer. Het is een opname van haar stem, opgenomen enkele weken voor haar dood.

Ze zegt, met zachte stem:

“Ik weet dat ik niet iedereen kan redden. Maar als één iemand door mij besluit te blijven leven — dan was het allemaal niet voor niets.”

Het publiek blijft stil. Sommigen huilen, anderen knikken.

Haar woorden echoën nog lang na de aftiteling — een herinnering dat één stem, hoe gebroken ook, levens kan veranderen.

En zo gaat Milou’s strijd, zoals ze het zelf had gewild, door.