Mirjam Oomens (53) en haar man Roberto leefden jarenlang een gelukkig en stabiel leven. Ze hadden samen plannen voor de toekomst, genoten van elkaar en van het gewone, dagelijkse geluk. Tot op een dag hun hele wereld instortte: beiden kregen op precies dezelfde dag een vernietigende diagnose. Voor Mirjam ging het om eierstokkanker in een vergevorderd stadium, voor Roberto om alvleesklierkanker die al uitgezaaid bleek. De schok was onbeschrijfelijk – alsof het noodlot twee keer tegelijk had toegeslagen.

De weken daarna waren een emotionele achtbaan. Terwijl Mirjam meteen in behandeling moest, werd duidelijk dat Roberto nog maar kort te leven had. Zijn ziekte ontwikkelde zich razendsnel en nog geen maand na de diagnose overleed hij. Voor Mirjam betekende dat dat ze midden in haar eigen behandeling haar man verloor – een dubbele tragedie die haar zowel lichamelijk als emotioneel uitputte.

Aanvankelijk kreeg Mirjam zelf ook een sombere prognose. Haar artsen zeiden dat er een zeer grote kans was dat de kanker binnen twee jaar terug zou keren en dat genezing dan niet meer mogelijk zou zijn. Dat vooruitzicht drukte zwaar op haar schouders; ze leefde alsof het einde al in zicht was. Maar tegen alle verwachtingen in keerde de kanker in die periode niet terug. Stap voor stap herwon ze haar kracht, zowel fysiek als mentaal.

Door deze ervaringen begon Mirjam anders naar zorg en communicatie te kijken. Ze merkte hoe groot de impact van woorden en prognoses kan zijn op het leven van een patiënt. Een statistiek of percentage zegt niets over het individuele lichaam en kan de hoop en levenslust van iemand onbedoeld breken. Daarom besloot ze haar verhaal te delen. Ze schreef openhartig over haar ervaringen, vond steun bij lotgenoten en ging lezingen geven om zorgprofessionals bewust te maken van hun taalgebruik. Ze pleit ervoor dat artsen voorzichtig en genuanceerd zijn bij het meedelen van prognoses, zodat patiënten niet onnodig de moed verliezen.

Vandaag leeft Mirjam met een nieuwe missie. Ze heeft veel verloren, maar vond ook kracht en betekenis in het vertellen van haar verhaal. Haar ervaring is pijnlijk en tegelijk hoopvol: het toont hoe onvoorspelbaar het leven én een ziekte kan zijn, maar ook hoe veerkrachtig een mens kan worden. Zoals ze zelf zegt: als iemand dit in een soap zou schrijven, zou niemand het geloven – maar het is háár werkelijkheid.