De schedel die deze week werd gevonden tijdens de zoektocht naar de vermiste schaapshond Daisy blijkt níet van haar te zijn, maar van een das. Dat meldt de stichting Schaapskudde Epe-Heerde, die eerder nog in de veronderstelling verkeerde dat het hondje was overleden. De opluchting is groot, maar de onzekerheid blijft. “We worden heen en weer geslingerd tussen hoop en rouw,” schrijft de stichting in een emotionele verklaring.

Daisy, een jonge bordercollie en de jongste hond van de kudde, werd vorige week in het natuurgebied de Renderklippen bij Heerde aangevallen door een wolf. Het incident vond plaats tijdens een reguliere graasronde. Omstanders en de herder zelf kwamen tussenbeide en wisten de wolf te verjagen, maar in de chaos sloeg Daisy op de vlucht. Sindsdien ontbreekt ieder spoor van de hond.

De zoektocht naar Daisy kreeg dinsdag een dramatische wending toen vrijwilligers en betrokkenen een schedel aantroffen in het gebied. Al snel werd aangenomen dat het om de resten van Daisy ging. De stichting deelde het nieuws, zichtbaar aangeslagen, via sociale media. Voor veel mensen die meeleefden met de vermissing leek het daarmee een triest en luguber einde van een onzeker verhaal.

Maar nader onderzoek bracht verrassend nieuws. Dierenartsenpraktijk Vaassen onderzocht de schedel en kwam tot de conclusie dat deze niet van een hond kon zijn. Ook ecologen van de provincie Gelderland bevestigden dat het ging om de schedel van een das. Daarmee sloeg de stemming binnen de schaapskudde volledig om: van rouw om een verloren hond naar een voorzichtig sprankje hoop dat Daisy misschien nog leeft.

De afgelopen dagen waren emotioneel slopend voor de herders en vrijwilligers. “We waren er stellig van overtuigd dat we een akelige bevestiging hadden gekregen,” aldus de stichting. “Het idee dat Daisy door de aanval of door uitputting was gestorven, greep ons naar de keel. Nu is er opnieuw hoop, al weten we dat de kans op een goede afloop nog altijd klein is.”

Ondertussen gaat de zoektocht onverminderd door. Vrijwilligers, buurtbewoners en dierenvrienden hebben zich massaal aangesloten. Met posters, zoektochten te voet en meldpunten op sociale media wordt geprobeerd elk mogelijk spoor van Daisy op te vangen. Er komen regelmatig tips binnen van mensen die menen een hond te hebben gezien in de buurt van de Renderklippen of de Veluwe, maar tot nu toe leverde geen van die meldingen een definitieve bevestiging op.

Het incident legt opnieuw de spanningen bloot rond de aanwezigheid van wolven in Nederland. De wolf is een beschermde diersoort, maar roept ook weerstand op, zeker wanneer het tot aanvallen op vee of werkhonden komt. De aanval op Daisy heeft het debat verder aangewakkerd. Voorstanders benadrukken dat wolven een belangrijke rol spelen in de natuur en dat samenleven mogelijk moet zijn, mits er voldoende beschermende maatregelen worden genomen. Tegenstanders wijzen op het gevaar en de emotionele schade die incidenten zoals deze veroorzaken.

Voor de schaapskudde is Daisy meer dan zomaar een hond. Bordercollies worden jarenlang getraind en zijn onmisbaar bij het hoeden van de schapen. Het verlies van een jonge hond betekent niet alleen verdriet, maar ook een flinke tegenslag in het dagelijkse werk van de kudde. “Daisy was pas net begonnen aan haar leven als werkhond,” schrijft de stichting. “Haar enthousiasme en leergierigheid maakten haar bijzonder. Ze had een toekomst hier, samen met ons.”

De steun uit de gemeenschap is groot. Mensen bieden aan om te helpen zoeken, sturen lieve berichten en plaatsen massaal steunbetuigingen online. Voor de herders en vrijwilligers is die betrokkenheid een steun in de rug. “Het geeft ons kracht om door te gaan, hoe moeilijk het soms ook is,” aldus de stichting.

Toch blijft de realiteit hard: hoe langer Daisy wegblijft, hoe kleiner de kans dat ze gevonden wordt in goede gezondheid. Zonder voedsel, bescherming en verzorging zijn de omstandigheden zwaar. Tegelijkertijd zijn bordercollies slimme en sterke honden, die in staat zijn om langere tijd te overleven. Dat zorgt ervoor dat de hoop nog niet volledig is vervlogen.

De komende dagen wil de stichting samen met ecologen en vrijwilligers gerichter zoeken in een aantal gebieden waar mogelijk sporen van Daisy zijn waargenomen. Daarnaast wordt gekeken of honden met een sterke reukzin kunnen worden ingezet om haar geur te volgen. “Elke mogelijkheid die ons dichter bij een antwoord kan brengen, zullen we benutten,” zegt de stichting.

Voor nu blijft het verhaal van Daisy een pijnlijk symbool voor de complexiteit van samenleven met wilde dieren, de emotionele band tussen mens en hond, en de hoop die zelfs in de donkerste momenten blijft bestaan. Of Daisy ooit nog terugkeert naar de kudde, weet niemand. Maar zolang haar lot onbekend is, weigeren de herders en vrijwilligers haar op te geven.