Normaal gesproken is het Malieveld in Den Haag het toneel van linkse protesten. Milieuacties, demonstraties tegen ongelijkheid, marsen voor meer solidariteit – de bekende beelden waarbij spandoeken hoog in de lucht worden gehouden en leuzen door de megafoon schallen. Het is een soort vanzelfsprekendheid geworden: als er ergens iets mis is in de wereld, dan staat links wel weer klaar om het Malieveld op te vullen. En ja, vaak worden er in de media of aan de borreltafel grappen gemaakt over deze activisten. “Ze hebben toch geen werk,” klinkt het dan gekscherend, “dus genoeg tijd om de A12 op te lopen en daar het verkeer stil te leggen.”

Afgelopen zaterdag was het echter anders. Dit keer was het de beurt aan rechts om zich te laten horen. Je zou verwachten dat het Malieveld zou trillen van de felheid van hun stemmen, dat iedereen de longen uit zijn lijf zou schreeuwen om zijn ongenoegen te uiten. Immers, als links bekendstaat om idealisme en strijdlust, dan zou rechts minstens even hard van zich moeten laten horen wanneer ze de kans krijgen. Maar de werkelijkheid bleek net wat genuanceerder.

Een verslaggever, afkomstig uit het linkse kamp, liep die middag het veld op om sfeer te proeven en om vast te leggen hoe het eraan toeging. Tussen de vlaggen, de pamfletten en de verhitte discussies stuitte hij plots op een onverwacht tafereel: een man die helemaal niet schreeuwde of met zijn vuist in de lucht stond, maar rustig een glas Baco aan het inschenken was. Met een glimlach, alsof hij op een festival stond en niet midden in een politieke demonstratie.

In eerste instantie denk je misschien: dit is vast iemand die een hele week keihard heeft gewerkt en zich dit weekend gewoon even wil ontspannen. Even genieten, even lachen, even proosten – want ook dat hoort bij het leven. Maar zodra het gesprek op gang komt, blijkt het verhaal anders in elkaar te zitten. De man leeft van een uitkering. Toch is hij allerminst de stereotype “bankhanger” die sommigen zich daarbij voorstellen. Integendeel: hij blijkt daarnaast een eigen onderneming te runnen, een creatief initiatief dat hij via “Left Laser” naar buiten brengt.

Daarmee wordt opnieuw zichtbaar hoe dun de scheidslijn tussen links en rechts eigenlijk is. Want wie is nu de harde werker, en wie niet? Wie mag zich activist noemen, en wie ondernemer? De realiteit laat zich niet vangen in de simpele karikaturen die beide kampen zo graag van elkaar maken.

Het tafereel op het Malieveld, van een man met een Baco in de hand en een glimlach op zijn gezicht, laat zien dat protest niet alleen gaat om luidruchtigheid of het trekken van duidelijke lijnen. Soms is het ook een spiegel die ons laat zien hoe snel we oordelen, hoe makkelijk we in clichés vervallen. Links of rechts, werkend of in de uitkering, activist of ondernemer – uiteindelijk past niemand volledig in het vakje dat wij voor hem of haar bedenken.