Rianne (40) zat op een zonnige zondagmiddag met haar kinderen in de auto toen het gebeurde: een andere bestuurder verloor de controle en knalde recht op hen af. In een fractie van een seconde veranderde haar leven. Haar oudste dochter liep een gebroken arm op, de jongste een hersenschudding. Rianne zelf hield aan het ongeval meerdere kneuzingen en een gebroken sleutelbeen over.
Terwijl haar lichaam langzaam herstelde, bleef haar geest achter in chaos. Elke keer dat een auto remde of dat ze langs een kruispunt reed, overspoelden haar paniek en angst haar. Autorijden durfde ze maandenlang niet meer. Thuis hoorde ze haar jongste zacht huilen bij het passeren van drukke wegen. Op haar werk raakte ze de draad kwijt — haar hoofd zat vol met flitsen van het ongeluk, en concentreren werd bijna onmogelijk.
Ze voelde zich gevangen tussen dankbaarheid dat ze en haar kinderen nog leefden, en het schuldgevoel dat ze zich niet goed voelde. “Iedereen zei dat ik blij moest zijn dat we er nog zijn,” zegt Rianne, “maar in mijn hoofd was het nooit ‘goed’ geweest.” Ze begon gezocht te zoeken naar hulp en startte later EMDR-therapie om de traumatische beelden te verwerken. Het hielp soms — maar elke dag worstelt ze met de vraag of ze het wel echt verwerkt heeft.
Rianne deelt haar verhaal nu, omdat ze wil dat andere ouders weten: je hoeft het niet alleen te dragen. Het is oké om hulp te vragen, om te erkennen dat je gebroken bent, en dat de weg naar heling lang kan zijn.
