Er is weer een nieuwe video opgedoken. Niet van een concert, geen grappige TikTok, geen kat die piano speelt — nee, veel spectaculairder: twee tienermeiden die een andere tiener mishandelen bij een metrostation.

Een meesterwerk van moderne beschaving, gefilmd met trots, gedeeld met nog meer trots, en bekeken door duizenden alsof het een realityshow was.

We zouden kunnen zeggen dat het shockerend is, maar eerlijk: wie is tegenwoordig nog geschokt?

Het decor is perfect: een metrostation. Een plek waar mensen al gehaast, gestrest en half geïrriteerd rondlopen — dus waarom zou iemand zich interesseren wanneer er een kind wordt aangevallen? Het lijkt erop dat in plaats van ingrijpen, omstanders liever hun telefoons pakten. Immers, content is content. En op social media wint geweld altijd.

De twee meisjes in de video lijken het uitstekend naar hun zin te hebben.

Alsof het een spelletje is, alsof geweld een hobby is geworden. Hun gedrag schreeuwt maar één ding: “Kijk naar ons! Wij zijn stoer!”

Maar laten we eerlijk zijn — het enige wat echt schreeuwt is hun totale gebrek aan opvoeding, empathie en hersencellen.

Het slachtoffer?

Een tiener, zichtbaar kwetsbaar, omringd door twee aanvallers die duidelijk hebben geleerd dat intimidatie en agressie blijkbaar net zo normaal is als het dragen van een rugzak naar school.

En terwijl de slagen vallen, voelen we bijna de trots van degene die filmt.

Want ja — wat is geweld zonder een publiek?

In een wereld waar likes meer waard zijn dan moraal, is het filmen van een mishandeling blijkbaar geen schande meer — maar een carrièrestart.

Waar zijn de ouders?

Een logische vraag, maar misschien naïef.

Want als kinderen denken dat dit normaal is, wie weet wat thuis als “grappige opvoedstijl” doorgaat.

Misschien zitten de ouders nu ook met open mond naar de video te kijken, niet uit schaamte, maar omdat hun dochter eindelijk viraal is gegaan:

“Kijk schat, ze staat op YouTube! We moesten nooit tegen haar zeggen dat ze moest stoppen.”

En de samenleving?

Ach, die doet precies wat verwacht wordt:

• De helft is boos.

• Een deel roept: “Waar gaat het heen met de jeugd?”

• En de rest? Die deelt de video verder.

Want Nederland houdt van verontwaardiging — zolang het niet betekent dat iemand daadwerkelijk moet ingrijpen, helpen of verantwoordelijkheid nemen.

De reactie van scholen en politiek?

Die komt daarna, voorspelbaar als regen in november:

• “We nemen dit serieus.”

• “We onderzoeken de situatie.”

• “Dit gedrag is onacceptabel.”

En natuurlijk:

• “Dit mag nooit meer gebeuren.”

Spoiler: het gáát nog gebeuren.

En het wordt gefilmd.

En het wordt gedeeld.

En iedereen gaat weer doen alsof dit de eerste keer is.

Waarom gebeurt dit?

Omdat geweld tegenwoordig entertainment is.

Omdat respect is vervangen door likes.

Omdat jongeren leren dat schreeuwen sneller resultaat geeft dan praten, en dat intimidatie meer aandacht oplevert dan intelligentie.

Omdat sommige ouders denken dat opvoeden optioneel is.

En vooral omdat niemand deze jongeren meer ‘nee’ durft te zeggen — niet thuis, niet op school, en al helemaal niet in de publieke ruimte.

Wat nu?

De video zal blijven circuleren.

De daders zullen misschien een waarschuwing krijgen, of een “leertraject” waarin ze mogen knippen en plakken over gevoelens en grenzen.

Het slachtoffer moet verder leven met vernedering — zowel fysiek als digitaal — want internet vergeet nooit.

En de rest van Nederland?

Die zucht, kijkt nog eens, klikt op delen of boos emoji, en gaat verder met scrollen naar de volgende woede-golf.

Maar één ding moet duidelijk worden

Geweld is geen performance.

Pesten is geen trend.

Filmen in plaats van helpen is geen neutraliteit — het is lafhartigheid in HD-kwaliteit.

We kunnen blijven doen alsof dit “incidenten” zijn, alsof het uitzonderingen zijn, alsof we verbaasd zijn — maar dat is allang niet meer geloofwaardig.

Want deze video zegt alles wat wij niet hardop willen toegeven:

👉 we leven in een samenleving waar respect zwakker is dan wifi-verbinding, en waar empathie minder waarde heeft dan een viral clip.

En zolang niets verandert, blijft de metro niet alleen een vervoersmiddel — maar ook een podium waar het slechtste van de mensheid wordt opgevoerd.