Het raadsel van kamer 304: een macabere ontdekking in het hart van Stuttgart
Stuttgart-Mitte staat bekend als een levendige wijk. Moderne cafés, drukke verkeersaders en woongebouwen uit verschillende tijdperken vormen samen het dagelijkse stadsbeeld. Toch hing er de afgelopen maanden in een ogenschijnlijk onopvallend oud appartementencomplex een sfeer die allesbehalve alledaags was. Bewoners klaagden over een aanhoudende, zoet-rotte geur die uit de hogere verdiepingen leek te komen. Hoe vaak de huisbeheerder ook ventileerde of de leidingen liet controleren, de stank verdween niet.
Uiteindelijk was het een noodoproep van een radeloze buurvrouw die de zaak aan het rollen bracht.
Een inzet die alles veranderde
Toen de brandweer arriveerde, verwachtte men een routineklus: een lekkage, een verstopt afvoerkanaal of misschien een dood dier in een ventilatieschacht. Maar al in het trappenhuis werd duidelijk dat er iets grondig mis was. De geur was sterker dan voorzien — zwaar, warm en bijna tastbaar.
Op de derde verdieping stuitten de hulpdiensten op iets volstrekt onverwachts. De deur van appartement 304 was niet simpelweg afgesloten, maar volledig dichtgemetseld. Een strak afgewerkte gipswand bedekte de hele ingang, alsof men bewust had geprobeerd het bestaan van deze kamer uit te wissen.
De brandweer besloot onmiddellijk door de muur heen te breken.
De schok achter de muur
Wat zich daarachter bevond, liet zelfs ervaren hulpverleners sprakeloos achter.
De woning was volledig afgesloten: geen open ramen, geen enkele luchttoevoer. Een ruimte vol stilte en stof. In het midden lag een skelet, ineengekrompen op een oude matras. Het lichaam was zo ver ontbonden dat vrijwel alleen de botten restten.
Maar één detail deed de onderzoekers huiveren:
de voeten van de persoon waren samengebonden met een dikke staaldraad.
De kamer leek bevroren in de tijd. Meubilair uit de jaren negentig, een kleine beeldbuistelevisie, vergeelde tijdschriften en een half vergaan rugzakje. Alles wees erop dat hier al tientallen jaren niemand meer was geweest.
Wie was de persoon in kamer 304?
Kort na de ontdekking werden oude huurarchieven van het gebouw geraadpleegd. Wat daaruit naar voren kwam, zorgde voor een nieuwe schok.
Appartement 304 was voor het laatst verhuurd in 1997.
De naam op het contract luidde: Anna Riemer, 32 jaar.
Een werkende vrouw die destijds net naar Stuttgart was verhuisd. Er waren geen huurachterstanden, geen geregistreerde conflicten en geen politiedossiers. En vooral: er bestond geen enkele vermissingsmelding. Het leek alsof Anna bijna dertig jaar geleden spoorloos was verdwenen, zonder dat iemand haar ooit had gezocht.
Eerste sporen – en steeds meer vragen
De politie startte een grootschalig onderzoek. De centrale vraag was al snel duidelijk:
hoe kan iemand in een huurwoning overlijden en kan die woning vervolgens worden dichtgemetseld zonder dat iemand alarm slaat?
Eén theorie stelt dat Anna al overleden was toen de muur werd gebouwd, en dat de dader doelbewust probeerde zowel de ruimte als haar herinnering uit het gebouw te verwijderen.
Een andere, veel grimmigere hypothese luidt dat Anna mogelijk nog leefde toen de kamer werd afgesloten.
Forensische teams vonden geen duidelijke sporen van een gevecht, maar ook geen aanwijzingen voor een natuurlijke dood. De staaldraad rond haar voeten wees onmiskenbaar op inmenging van derden.
De herinneringen van de buren – of het gebrek daaraan
Onderzoek onder langjarige bewoners leverde tegenstrijdige verklaringen op.
Een oudere vrouw meende zich te herinneren dat “een jonge vrouw” eind jaren negentig plots niet meer werd gezien, maar ze ging ervan uit dat deze gewoon was verhuisd.
Een voormalige huismeester, inmiddels gepensioneerd, herinnerde zich een “stille huurster” die vaak laat thuiskwam.
Anderen daarentegen waren ervan overtuigd dat het appartement al decennialang leegstond en nooit bewoond was geweest.
De huisbeheerder uit die periode is inmiddels overleden, waardoor mogelijk cruciale informatie voorgoed verloren is gegaan.
Een plaats delict geconserveerd door tijd
Volgens forensisch specialisten is het een uitzonderlijke vondst. Doordat de woning volledig was afgesloten, fungeerde zij jarenlang als een soort tijdcapsule. Door het gebrek aan zuurstof was er nauwelijks insectenactiviteit en beperkte biologische afbraak, waardoor het skelet opmerkelijk goed bewaard bleef.
Tegelijkertijd bemoeilijkt dit het onderzoek. Veel sporen zijn simpelweg te oud. Vingerafdrukken zijn vervaagd, DNA-materiaal is grotendeels onbruikbaar geworden.
Een zaak zonder einde – voorlopig
Wat er precies in kamer 304 is gebeurd, blijft tot op heden een raadsel. De vragen stapelen zich op:
Wie heeft Anna Riemer voor het laatst levend gezien?
Waarom werd haar woning dichtgemetseld?
Hoe kon iemand tientallen jaren verdwijnen zonder dat iemand alarm sloeg?
En vooral: wie bond haar voeten vast – en met welk doel?
De politie zet het onderzoek voort, maar de kans groeit dat de dader, als die er is, allang niet meer in Stuttgart woont. Misschien leeft hij of zij zelfs niet meer.
Eén ding staat vast:
kamer 304 zal nog lange tijd symbool blijven staan voor een van de meest mysterieuze en verontrustende zaken die Stuttgart ooit heeft gekend.
